Biertje?

We zitten op een terras aan de gracht in Utrecht. Bootjes varen voorbij. Boven ons klinkt het gezellige rumoer van de markt. Het is er uitgesproken druk. Er nadert een boot met lieftallige dames. We horen luide, opzwepende muziek. Aan de zijkant van de boot bevinden zich grote reclames over bier en dat drink ik niet.

Voordat ik me kan verbazen springen die meiden verbazingwekkend lenig aan wal, krijgen ze vanuit de boot een dienblad vol sierlijke glazen bier aangereikt en begeven zich dan tussen de aanwezigen op het terras. Die glazen worden uitgereikt aan een ieder die maar wil, samen met hun mooiste glimlach. Daar zwicht ik ook voor, en zo zit ik met een groot glas palm voor mijn neus te midden van allemaal opgetogen mensen die aangenaam zijn verrast. Terwijl de dames weer even lenig aan boord klimmen en de vrolijke muziek over ons heen waaiert, ruik ik eens aan mijn bier. Het ruikt zoals het eruit ziet: warm en kruidig met een prettige ondertoon. Ik neem een slok en proef voor het eerst in mijn leven bier dat echt lekker is. Als het glas leeg is, schuift mijn vrouw haar glas naar me toe. Ze lust het niet.

Ik neem een slok. Of het nou door die kunstmatige euforie komt, dat tweede glas hoef ik niet. Het smaakt opeens anders, valt anders en ik neem die kruidige smaak niet meer waar. Ik zei het al: ik drink geen bier. En dat ene voortreffelijke glas op dat gezellige terras in die bruisende omgeving blíjft het enige.

Maar misschien, als die lenige, vriendelijke dames ooit nog eens terugkomen met zo'n opwekkend muziekje en opnieuw met hun mooiste glimlach... ja dan...

Cor snijders

« Terug naar overzicht