Havermout

Af en toe duikt het wel eens ongewild op in mijn herinnering en dan lopen me de rillingen over de rug. Maar als jochie vond ik het heerlijk! Elke morgen een bord havermout. Met suiker, veel suiker.

Totdat ik het niet meer moest. Het was afgelopen. Het werden geruisloos boterhammen.

Zulke dingen gebeuren, je staat er niet bij stil. Tot je iets leest wat je de wenkbrauwen doet fronsen. Want ooit las ik Arthur Hailey’s roman ‘Hotel’ die begon met een voedselvergiftiging waarvan de oorzaak naderhand een niet goed schoongemaakte pan bleek. Dat luistert nauw in zo’n fabriek waar een stroom van mensen binnenkomt en vertrekt. In dat boek stond ook dat een goed hotel altijd een pak havermout in de kast heeft voor die enkele stoere hotelgast. Dat las ik met verbazing. Zo stoer was ik ooit ook geweest! Maar mij was die havermout verschrikkelijk gaan tegenstaan. Toen ik begon met werken was ik al lang overgeschakeld op boterhammen met jam. Veel jam. Daarom maakte ik die boterhammen het liefst zelf klaar. Op het werk had ik de meeste al op voordat het pauze was. Omdat ik die van jam doorweekte boterhammen uit mijn broodbak zo lekker vond! Gelukkig heeft mijn moeder nooit geklaagd dat de jam altijd zo snel op was. Bovendien smaakte de koffie extra lekker na al die zoete boterhammen. Maar ook die van zoetigheid doordrenkte boterhammen waren van voorbijgaande aard. Het kon ook niet goed zijn. En in de loop van de jaren ging ik als vanzelf gezonder eten.

Dat alles dook haarscherp op toen ik onlangs mijn vrouw ’s morgensvroeg een bord havermout zag eten. Er trok een huivering langs mijn ruggengraat. Alleen die lucht al! Maar ik zei niets. Ik begreep tot mijn verbazing dat wij een pak havermout in de kast hadden staan. Nooit gezien! Gelukkig eet zij dat niet zo vaak. Alleen als we melk over hebben. Dat is hoogst zelden omdat we het amper drinken. Dan is het alleen nodig geweest voor een of ander gerecht en is er wat over. Dat was toen ik een jochie was wel anders! Toen gingen er dagelijks liters doorheen!

Maar dat is misschien een onderwerp voor een volgende keer.

Cor Snijders

« Terug naar overzicht