Een humeurtje

Gisteren was ze op bezoek. En niet voor even, nee, bijna de ganse dag.
In het dagelijks leven kan ik goed met haar overweg, ik ken haar al zo lang als ik mij kan herinneren.
Ze is doorgaans een behulpzaam, opgewekt en empatisch persoon. Maar toen ik haar in die donkere, bruine ogen keek, zag ik het al. Dat belooft niet veel goeds. Zij heeft namelijk zo nu en dan haar nukken. En daar wordt je niet vrolijk van; o nee!
En wat er nu aan de hand was? Eigenlijk niet zo veel bijzonders, het was nu eenmaal zo, punt uit!

Toen ze in de loop van de middag aanbood om de piepers te jassen voor de salade voor vandaag, dacht ik nog: “Als dat maar goed gaat. Wat kan daar nu helemaal mis mee gaan?”
Na de klus geklaard te hebben, besloot ze ze ook maar vast te koken, dan was dat maar vast klaar.
En ja, hoor. Al strompelend op weg naar de keuken...BAM! Daar ging een pan met zo'n 3 kilo geschilde piepers tegen de vlakte! Een bende, dus.

Misschien begint het te dagen....juist, dat vrouwspersoon ben ik zelf.

Gelukkig was het een rustige dag zonder bezoekjes of telefoontjes, dus de buitenwereld heeft er weinig last van gehad, behalve ikzelf en manlief, helaas. Want als iemand het níet verdient om afgeblaft te worden, is hij het.
Het leek mij een goed besluit om maar vroeg onder de wol te kruipen om verdere problemen te voorkomen.
En toen ik vanmorgen bij het wakker worden ontdekte dat de bui overgetrokken was en dat het zonnetje scheen, kon ik de dag weer met volle moed aan!
Dat is fijn, want over niet al te lange tijd staat de visite voor de deur; het is per slot van rekening de verjaardag van mijn vent!
De appeltaart is klaar voor consumptie, de salade nog even opmaken...party-time!
Nu hopen dat de verrassing die ik in petto voor hem heb in de smaak zal vallen, dan is alles weer op zijn pootjes terecht gekomen.

En haar??? Die hoef ik voorlopig niet meer te zien!

« Terug naar overzicht