Kerstscherven

Soms gebeuren er onwaar­schijnlijke dingen in ons leven. Nie­mand zal bijvoor­beeld kunnen of willen gelo­ven op wat voor onnozele manier Teun Strikwerda z'n gekke bijnaam kreeg.
Omdat Juf Mooibroek van de eerste en tweede klas met haar worstvingertjes slecht met krijtjes om kon gaan, had ik voor haar een bordte­kening gemaakt. Een paar uur was ik de laatste schoolda­gen voor de kerst verwoed met allerlei kleuren bord­krijt bezig geweest; de vloer was vuilwit geworden van 't krijtgruis, maar het eindprodukt was overdonde­rend; een meer dan levens­grote gul lachende kerstman; het leek wel of er echt haar op het bord zat! Ik had de Rembrandtschool eer aange­daan. Voor het eerst en het laatst dat jaar knikte Van Putten, ons school­hoofd, me goedkeurend toe. Het was allemaal te mooi om lang te mogen duren: Van Putten even wat milder gestemd, buiten Ten Boer onder een gezellig pak wollige sneeuw en dat met de kerstvakantie in het vooruitzicht!


Geluid van brekend glas bra­cht het hele personeel, drie man sterk, samen voor het schoolraam. Wat we zagen was een plotse­linge gestaak­te sneeuw­balstrijd en een in paniek weghollende Teun Str­ikwerda. Resoluut stapte Jan van Putten naar buiten en reed in zijn autootje het dorp in: de jacht op de vlu­chte­ling was geopend. Op 't plein hoorde ik wat er ge­beurd was: een harde sne­euw­bal van Wilfried, af­ge­vuurd op de kleine 'Strik' miste, en verbrijzelde het grote zijraam van de aan de school ­grenzende hoofden­wo­ning; de verslagenheid was algemeen!


Ergens bij de brug over het Damsterdiep reed de boven­mees­ter zijn voortvluch­tige leerling klem, liet hem in zijn Dafje stappen en koers­te naar de plaatselijke tim­merman, waar hij een stuk zachtboard van één bij twee meter bestelde. Dat kon na­tuurlijk niet in de Daf en daarom mocht Teun het onhan­del­bare ding langs een lang­gerekte dorpsstraat naar de school zeulen, daarbij beke­ken door vrijwel iedereen uit het dorp!

Onder toezicht van Van Put­ten en de hele schoolbevol­king moest de kleine Teun de grote plaat met een hamer voor het raam tikken en daa­rbij hoorden we voor 't eerst de kreet: " Ha, die Teun Triplex!" en op dat moment kreeg de jongen zijn bijnaam.

De kerstboom van het hoofd­engezin verhuisde naar een andere hoek van de woonkamer en de volgende dag begon ook voor Teun de vakantie, een kerstva­kantie die hem nog lang zou heugen. "Teun Tri­plex", dat timmerman Bul­tema hem een stuk zachtboard had meegegeven, veranderde niets meer aan die scheld­naam.

Enige tijd geleden ben ik nog eens in Ten Boer ge­weest; een neef en naamge­noot van me ging er trouwen of wonen. Veel is er in dat dorpje niet anders geworden, als je een nieuwbouwwijk, een zwembad en bejaardensoos niet meetelt en Teun Triplex kende iedereen nog, want bijnamen hebben op dorpen een lang en taai leven.

« Terug naar overzicht