Zo groen als gras

Als jongen had ik altijd fantastische fantasieën waarvan ik volledig overtuigd was dat het kon. Ooit nam ik vriendje mee van school die ik beloofd had dat ik hem zou terugvliegen in mijn zelfgebouwde eendekker.

Zo was ik er ook van overtuigd dat wat koeien deden, van gras melk maken, een mens dat ook kon, alleen was nog nooit geprobeerd. In ieder geval moest er van gras iets eetbaars kunnen worden gemaakt dat er naar alle waarschijnlijkheid groen moest uitzien.

Zo toog ik op een warme dag van huis met een klein steelpannetje en eveneens gestolen lucifers. Water haalde ik uit de sloot. Eind jaren vijftig kon dat nog. Ik ging het proberen en bewijzen en dan werden we er vast en zeker beroemd mee. Vuurtje stoken bij de beek tussen de weilanden was geen probleem. De steelpan vullen met gras en water ook niet. En al spoedig leek ik op een eenmansrestaurant in vol bedrijf. Het vuur verwarmde het water, het gras slonk, er moest meer bij maar er ontstond een brei die er niet vertrouwenwekkend uitzag en ook nog stonk. Er klopte iets niet. Gelukkig kwam er niemand. Ik hoefde niets uit te leggen. Het brouwsel kreeg een ongezonde kleur maar ik bleef moedig doorgaan tot me na veel tijd duidelijk werd dat mijn fantasie het aflegde tegen de werkelijkheid. Teleurgesteld goot ik alles in de sloot die vervaarlijk siste. Het vuur werd gedoofd.

Maar die pan! Helemaal zwart geblakerd en de plastic handgreep hing scheef en was hier en daar gesmolten. Schoon krijgen en repareren was onmogelijk. Ik begroef het ding. Dagenlang heeft mijn moeder er naar gezocht. Hartkloppingen kreeg ik er van. Maar mij vroeg ze niet één keer of ik er iets van wist, wel mijn vader, die kregelig van zijn krant opkeek en ontkende. Nooit heb ik het durven zeggen. Later snapte ik wel dat ik mezelf misschien wel vergiftigd zou hebben en een redelijke lange periode had mijn moeder geen kind aan me en vloog ik weg voor elke boodschap die ik maar voor haar kon doen.

Een paar dagen later aten we spinazie. Zo groen als gras. Nog nooit heeft dat zo lekker gesmaakt!

Cor Snijders

« Terug naar overzicht