Maaltijd

Hij leeft al tientallen jaren niet meer. Maar soms denk ik nog wel eens aan hem. Over zijn einde liepen toen de meningen uiteen. Slaappillen? Iets anders? Als snotneus hielden ze misschien de waarheid voor me verborgen. Hij stond op de drempel van de adolescentie. Was zomaar opgenomen in ons gezin, voor onbepaalde tijd. Ik bezag hem als een oudere broer. We zochten zelfs zaterdagavondvertier in disco of dancing. Er was zelfs een gelegenheid waar het wel aardig was, maar bier, nee dat hadden ze niet. Hij teleurgesteld. Ik toch wel wat opgelucht, bier, daar hield ik niet zo van.

We gingen er ook een keer op uit, op de fiets. Wel erg ver weg. Tjonge, wat had hij een tomeloze energie. We kwamen ’s avonds veel te laat thuis. Moe, hongerig, vol verhalen. En terwijl we in de kamer onze hoofden leeg lieten stromen en broertjes en mijn vader verwonderd al onze belevenissen over zich heen lieten komen, kwam mijn moeder uit de keuken met twee dampende borden eten. We vielen allemaal stil. Hij pakte bijna bedeesd dat bord aan. Zette dat voor zich op tafel. Ik ook. Hij sloeg een kruis, ik deed een schietgebedje. En daarna sloegen we als wolven aan het eten. Gadegeslagen door mijn moeder die dit een heerlijk moment vond. Zie ze toch eens eten!

En op een dag was hij er dus niet meer. Verschillende, zich kruisende tijdlijnen, hadden wonderlijke en onverbiddelijke gevolgen. Op die lijnen woonden anekdoten, elk met zijn eigen historie, maar vooral ook consequenties. Ik heb niet eens de begrafenis bijgewoond. Herinner me nauwelijks die dag. Vermoedde dat degene voor wie dat kruisteken bestemd was Zich wel over hem ontfermd had. Dat moest haast, zei mijn fantasie.

Zo heel zelden zie ik hem zitten, gloeiend warm, damp uitwasemend van het fietsen, aan een sobere tafel in een huiskamer, zijn wat verwonderd blik op dat bord eten, een kruisteken slaand.

En mijn moeder er achter, één en al glimlach.

Cor Snijders

« Terug naar overzicht