Integreren

Hoi An,

In het afgelopen pinksterweekend hadden mijn meiden en ik afgesproken om met mijn nichtje en haar dochter een dagje naar Amsterdam te gaan terrassen. Ook mijn schoonzusje ging deze keer mee met onze zogenaamde “nichtjesdag”. Wat ooit begon als een uitje voor mijn nichtje en mij om eens lekker bij te kletsen en tegelijkertijd iets gezelligs te ondernemen, begint nu uit te groeien tot een traditionele familie-meidendag: een hoop geklets en dikke pret in elke keer een andere stad. We willen steeds vaker en verder. Kortom, het is een geweldige leuke traditie aan het worden waar we allemaal erg van genieten.

Aan het einde van de dag namen we afscheid voor het Centraal Station. Zij gingen met de trein en wij moesten met de tram terug naar de RAI, waar de auto geparkeerd stond. Tramlijn 4 gaat daarheen. Het duurde echter nog twintig minuten voor dat die tram zou vertrekken. Mijn nichtjes dochter, die in Amsterdam gestudeerd heeft, wist echter te vertellen dat je met tram 25 ook langs de RAI komt en die stond klaar voor vertrek. Makkelijke keuze dus en we stapten vrolijk in de 25.

Al kletsend reden we door Amsterdam, een beetje moe ook. Ik hield intussen in de gaten of ik de RAI al in beeld kreeg. Maar nee hoor, ik zag niets wat ook maar enigszins op het bekende gebouw leek. En dus sjokte de tram door tot het eindpunt. Daar hadden we geen andere keus dan gewoon uit te stappen. Maar welke richting we nu moesten kiezen om bij de RAI te komen wisten we echt niet.
De chauffeur van de tram stapte uit om even een luchtje te scheppen. Even aan hem vragen dus: “meneer, weet u ook waar de RAI is?”. Met een zwaar buitenlands accent legt hij ons uit dat we dat beter aan het begin van de rit aan hem hadden kunnen vragen. “Dan was u even omgereden?”, vraagt mijn dochter liefjes. Soms is ze echt bijzonder geestig… De trammeneer lacht zich een ongeluk: “Dat kenne nie toch”, lacht hij luid, “Jai had moete frage, dan iek had jou zegt waar jai oit moete stappe”.
Hij schudt meewarig zijn hoofd, wat een domme gansjes……: “nou jij moete heel fer lope”.
“Nou ja”, zegt mijn dochter, “daar hadden we niet aan gedacht, maar wat wil je, wij komen van de Veluwe”. Hij lacht nog harder: “Iek dacht al, wat ruikt iek toch, maar iek weete al: boerenloecht…..”. Hij schatert er op los.

Een nieuwe Amsterdammer met bijpassende humor, als die niet geïntegreerd is……Nu wij nog…

Knuf,

Nic.

« Terug naar overzicht