Hamburger

Op een middag, zo na twaalven, besloten we ergens in een vreemde stad tóch naar een McDonalds te gaan omdat we honger hadden en een gewoon restaurant ons niet lokte. Het is het gemak, dat ’t hem doet. Binnen raakten we verzeild in de vicieuze cirkel die bestaat uit bakken, verkopen, eten én glimlachend personeel, want dát moet. En onze hamburger hadden we zo, die glom net zo hard als hun glimlach, het brood oogde zoals het hoorde te zijn en zo schoven we aan een zowaar leeg tafeltje terwijl om ons de vicieuze cirkel fanatiek doordraaide in een poging die dag nog meer om te zetten als de vorige, want zo werkt dat nu eenmaal.

Na twee happen besloot ik dat dit zo’n dag was waarop ik een onvergeeflijke vergissing had gemaakt. Het uiterlijk van deze hamburger en de beleving in mijn mond stemden absoluut niet met elkaar overeen. Het was méér dan afschuwelijk! Op dat moment besloot ik nooit meer zo’n zaak binnen te stappen. Nou ja, misschien wel voor zo’n ijsje, daar valt niet zoveel aan te verprutsen.

En ach, die hamburger... de jongelui die je ze ziet eten hebben gewoon een andere eetbeleving. Beiden hadden we inmiddels dezelfde conclusie getrokken. We lieten de boel de boel en vertrokken. Ik dacht nog wel aan arme zwervers die er een moord voor zouden willen doen maar dat werd te gecompliceerd en misschien zouden ze je wel verontwaardigd aankijken. Wat moesten ze met zo’n aangevreten ding? We vonden een broodjeszaak, trakteerden onszelf op een broodje gezond en zwoeren nooit meer een McDonalds binnen te stappen.

Nou ja... wel voor zo’n ijsje natuurlijk!

Cor Snijders

« Terug naar overzicht